Op een dag in januari 2022 besefte ik dat ik mijn leven in Japan ontgroeid was. Als Amerikaanse die zes jaar in Tokio had gewoond, voelde ik me nog steeds als een vis op het droge, ondanks vele pogingen om het Japans onder de knie te krijgen, mijn buiging te perfectioneren en te leren hoe ik me (beleefd) een weg door de overvolle spitsuurtreinen moest banen.
Mijn eerste paar jaar in Japan waren spannend en sprookjesachtig; precies wat je zou verwachten bij wonen in Japan.
Ik bezocht prachtige kerken en tempels, dronk oolong-hai-cocktails met vrienden in izakayas en bracht uren door met het verkennen van de straten van Shibuya. In die tijd voelde Japan als mijn speeltuin.
Mijn ervaring in Japan veranderde in de loop der tijd
Uiteindelijk begonnen sommige nadelen van het leven in het land van de rijzende zon me te irriteren.
Hoe stil en onopvallend ik ook probeerde te zijn, overal werd ik aangestaard vanwege mijn niet-Japanse uiterlijk. Per slot van rekening is slechts 2,5 procent van de bevolking in het land niet-Japans. En hoewel de Japanse cultuur fascinerend is, begon ik diversiteit en multiculturaliteit te missen.
Het leven in Japan voelde ook steeds eenzamer, met elk jaar dat ik er langer verbleef. Ten eerste staat de Japanse samenleving bekend als afstandelijk en wordt het aangaan van een gesprek met een vreemde in grote steden als Tokio vaak gezien als een inbreuk op de orde en harmonie.
Bovendien ligt Japan letterlijk geïsoleerd, aan alle kanten omringd door water. Dit kan het een uitdaging maken om er op uit te trekken en andere landen te bezoeken.
Ik wilde graag nieuwe landen en steden ontdekken en meer contacten leggen. Japan voldeed daardoor niet langer aan mijn eisen.
Ik wist niet waar ik heen moest verhuizen, maar teruggaan naar de VS voelde niet goed
Toen ik erover begon te denken om uit Japan te vertrekken gingen mijn man – een Japanner die ik in mijn eerste jaar in het Oost-Aziatische land had leren kennen – en ik ervan uit dat de VS het enige alternatief was, omdat ik daar vandaan kom. Maar we hadden moeite om een Amerikaanse stad te vinden die bij onze levensstijl en doelen paste.
Om onze beslissing wat vooruit te schuiven verkochten we ons huis in Tokio en reisden we een paar maanden door Europa als digitale nomaden. Ons avontuur begon in 2023 en bevatte een stop in Nederland, waar we ons tot onze verbazing meteen thuis voelden.
In Amsterdam maakten we de balans op en merkten we dat de Nederlandse hoofdstad een hoop voordelen kent die Japan miste: een multiculturele samenleving, de lokale bevolking die een praatje met ons maakt, en gemakkelijk reizen naar andere landen, om er maar een paar te noemen.
En zonder de starende blikken die ik in Japan kreeg, merkte ik een verfrissend gevoel van vrijheid.
Tijdens onze reis leerde ik ook over het Dutch American Friendship Treaty, een overeenkomst die Amerikaanse ondernemers in staat stelt zich zonder veel problemen in Nederland te vestigen.
Langdurig in Europa blijven leek altijd onmogelijk, maar met dit programma zag ik dat het een haalbare optie kon zijn.
Nederland biedt wat ik miste in Japan
Minder dan een jaar na onze reis naar Nederland zijn we teruggekeerd, maar dan als inwoners in plaats van toeristen.
Mijn buren geven me het gevoel dat ik welkom ben, ik heb al vrienden gemaakt uit verschillende landen en met verschillende achtergronden. Het blijkt ook makkelijker om mijn familie in de VS te bezoeken dan toen ik in Japan woonde.
Nederland scoort vaak hoog op ranglijstjes als één van de gelukkigste landen ter wereld. En hoewel veel Nederlanders dat anders lijken te beleven – klagen lijkt hier een nationaal tijdverdrijf te zijn – heb ik aanwijzingen gevonden die dit ondersteunen.
Afgezien van de open, vriendelijke mensen en het gemak van reizen, ben ik regelmatig verrukt over de kleine dingen hier, zoals de doos met “tweedehands spullen” in mijn buurt waar bewoners hun spullen doorgeven aan een nieuwe eigenaar. Mensen op een doordeweekse middag ontspannen zien lezen in het park en de fietspaden die het zo gemakkelijk maken om een autovrij leven te leiden, zijn in Tokio ondenkbaar.
Ik heb geleerd om mijn geluksgevoel te omarmen zolang het duurt, of dat nu twee jaar, zeven jaar of de rest van mijn leven is. Voor nu heb ik besloten dat wonen in Nederland mijn droomleven is.
Natuurlijk is Nederland nieuw voor mij en ik weet dat gevoelens met de tijd kunnen veranderen – net als in Japan. Mensen en plaatsen kunnen allebei veranderen; en een land dat als thuis kan aanvoelen tijdens de ene levensfase, kan een andere indruk maken in een andere situatie.
